وقتی یه اتفاق بد تو زندگیت میوفته
کتاب رو نبند
ورق بزن و برو فصل بعد...

بشکاف برو جلو / این زندگی بِت میگه بدو بدو

تا پاهات از خستگی زوق زوق کننُ / به دیوارِ مرگ سُک سُک کننُ

یکی نیست بگه چته؟! / یکی نیست یه امیدی به دله تو بده

(اینم یه جورشه دیگه)

مهدی اخوان ثالث

زمستان

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و
لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریک
چو دیدار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای
جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان
بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ،
بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است
سلامت
را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است

آدما تغییر نمی کنن زمونه (روزگار نامرد ) اونارو تغییر میده
هر کی مخالفه بگه

مایه اصل و نسب در گردش دوران زر است             متصل خون می خورد تیغی که صاحب جوهر است

دود اگر بالا نشیند کسر شان شعله نیست           جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتر است

نا کسی گر از کسی بالا نشیند عیب نیست         روی دریا خس نشیند قعر دریا گوهر است

آهن و فولاد از یک کوره گر آیند برون                      آن یکی شمشیر گردد وان دگر نعل * است

کاکل از بالا نشینی رتبه ای پیدا نکرد                    زلف از افتادگی همسان مشک و انبر است

شست و شاهد هر دو دعوی بزرگی می کنند        پس چرا انگشت کوچک لایق انگشتر است

کره اسب از نجابت در تعاقب می رود                    کره * از خریت پیش پیش مادر است

من لباس کهنه می پوشم که بی درد سر است      آستین کوته بود چین و چروکش کمتر است

سعدیا گو عیب خود را و مگو عیب دگر                   هر که عیب خویش گوید از همه بالاتر است